Een week radiostilte...

Vorige week maandag is na een bliksem inslag in de buurt de modem overleden en waren behoorlijk afgesneden van de wereld. Niet alleen omdat internet niet beschikbaar was, maar ook de vaste telefoon zit op de modem. Natuurlijk heb ik wel een mobiel, maar daar mee moet ik toch elke keer de berg op voor nét genoeg bereik om fatsoenlijk te bellen (meestal 2 streepjes). Gelukkig kan ik in de tent wel smsjes ontvangen en versturen, al is dat ook pas na 3 pogingen. Maar goed, het houd je bezig (en ik krijg een strak kontje!)! Vrijdag of maandag zou de nieuwe modem er zijn, maar toen we donderdag boodschappen gingen doen vroeg Vanina of ze het niet even zou proberen op het afhaalpunt. Hans vond het niet nodig want we hadden tocht nog geen bericht gehad. Toen zei ik dat het best kon zijn dat de berichter er zou zijn als we terugkwamen, maar hij bleef eigenwijs. uiteindelijk is Vanina gaan vragen en inderdaad, de modem was er! En toen we terug kwamen was ook de berichter er! Hans kon er niet om lachen maar Vanina en ik hadden natuurlijk de grootste lol!! Nou ja, dan hoop je natuurlijk op internet, en dat was er ook wel maar alleen via de kabel in de caravan van Hans. WiFi deed het wel, ik kon het zien op mijn laptop, maar ik kon er geen gebruik van maken omdater een netwerk tussenzat waar ik geen toegang tot had. Ik kon dus nog niet op internet want als ik via Hans zijn kabel wilde moest ik op zijn bed zitten en dat vond ik een beetje te ver gaan. Maar vandaar mijn radiostilte, want dat nieuws was nog niet bij iedereen terecht gekomen. Ik weet ook niet of er inmiddels weer WiFi is, maar ik neem mijn eigen kabeltje mee zodat ik in de voortent tenminste mail kan downloaden en dan 's avonds kan beantwoorden en de dag erna terugsturen. Skypen wordt wat ingewikkelder...

Inmiddels ben ik alweer 2 dagen in Nederland, er reed iemand naar Den Helder en die wilde me wel langs huis brengen. Ik kon het niet weigeren (ook omdat ik graag wat langer in de buurt van hem wilde zijn, ja Ruup kent hem en weet dat ik hem leuk vind en ook dat ik nooit naast een ander zal slapen dan hij)... Waneer ik weer terug ga is niet helemaal duidelijk, maar vanaf morgen kan het gebeuren, vrijdag op zijn laatst. En ik moet zeggen dat ik er enorm naar uitkijk!! Toen ik Nederland inreed en bij een tankstation iets lekkers uit ging zoeken ben ik met lege handen weer buiten gekomen, ik had werkelijk NIETS gemist! Later in de supermarkt eigenlijk ook niet echt, maar dat is omdat Ruup al ketjap en kerrie had geregeld en ik al pindakaas mee had. Verder misschien het uitgebeide groente assortiment, maar daar heb ik nog niks van gebruikt. Ik ben zo onverwacht vertrokken dat ik Vanina 's ochtends nog een hele boodschappenlijst mee naar de markt heb gegeven, dat heb ik allemaal meegenomen natuurlijk, ik had geen idee wanneer ik weer thuis (in Frankrijk, gek, ik zie pas dat ik thuis heb geschreven bij overlezen, bijzonder!) zou zijn. Vanmiddag ga ik wel even naar de bioboer, want van suikervrij snoep en koek (zonder aam en ol) hebben ze daar nog niet van gehoord, ook niet bij de bioboer. Behalve jam met fructose, en dat gewoon bij de supermarkt! Ik mis wel dingen uit Frankrijk, mijn yoghurt met creme fraice. Ook al had Ruup nog zo lief boerenland yoghurt en creme gehaald het is echt niet hetzelfde... Ik mis ook de crepes (crepe papier bedacht ik gister) hoe vies ik ze ook vond in het begin. En verder natuurlijk de rust, buiten, geuren, geluiden, beestjes (ja ook die groene kevers!), werkjes, tent, keuken... Ik ben blij als ik terugben! Mijn thuiskomst was erg leerzaam maar duidelijk te vroeg voor nu. Ik ben blij dat ik hier ben, het bevestigt het een en ander waar ik nog iets mee wil, kan. Het ontkracht ook weer andere dingen, maar het is duidelijk dat er nog veel te doen is!

Ik vond het heel fijn om vrienden en familie weer te zien, als ik het afzonderlijk bekijk tenminste. Als ik het als geheel bekijk is het duidelijk teveel geweest. Ik heb zondagavond net zoveel mensen gesproken als ik de afgelopen 7 weken bij elkaar! En dan heb ik het alleen nog maar over zondagavond (oh en ik vond het dansen HEERLIJK! Dat mis ik dus echt wel...). En echt, ik vond het fantastisch maar ik heb me zo uit mijn rust laten rukken dat ik vandaag echt even bij moet komen. Dit is dus echt iets om te leren voor of als ik terug ben in oktober. Mezelf niet zo weggeven in contact met anderen, aangeven dat ik even vol zit en niet meer kan hebben, me afzonderen desnoods 5 minuten op de wc ofzo, en het accepteren vooral. Vanochtend was ik helemaal van de kaart, voelde me alsof ik niet weg was geweest en de groei niet had gehad. Moe, dipperig, verdrietig, overprikkeld, onrustig, rusteloos, verveeld, mijn gewone oude toestand dus. Maar nu ik even met een vriendin heb zitten Skypen en verder rustig een beetje gerommeld heb gaat het wel weer. En het helpt ook om te weten dat ik terug ga voor het weekend, dat was tot 10 uur niet bekend. Niet dat ik in paniek was, zoals ik eerder zou zijn (ik zou op deze voorwaarden eerdere helemaal niet naar Nederland gekomen zijn!) maar onrustig was ik wel!

En ik heb weer genoeg stof om over na te denken de komende tijd. Wat dat betreft is het echt wel goed dat ik terug ben gekomen, ik merk dat ik net zo gegroeit ben als vorig jaar na Lothlorien, maar ook nu zit het nog niet genoeg in mijn systeem om het hier vol te kunnen houden. Wat ik echt heel erg fijn vind om te merken is dat ik me niet meer stoor aan de buren. Ik hoor ze nieteens! En eerder werd ik er gek van en boos en wilde ik weg hier. Ik kan het dus wel! Moet ik wel zeggen dat het nu ook erg rustig is, of lijkt dat maar zo? Wat ik ook opmerk is dat de energie hier in Nederland veel onrustiger is. En ook dat pik ik op. Gister vlak voor de voetbalwedstrijd stond ik hier de lunch te maken met de achterdeur open en ik voelde de spanning stijgen naarmate het begin dichterbij kwam. Om 5 minuten voor aftrap leek het wel of er een zware onweersbui op losbarsten stond! Ik was verbaasd dat ik dat zo bewust voelde, maar wel grappig. Maar ik merk ook dat dat me uit mijn basis haalt, me uit evenwicht brengt. En dan niet alleen dat van die wedstrijd, maar de algehele energie die jachtig en onrustig is. Eerder wist ik dan niet, ik kende rust niet. Nu wel, dat heb ik in Frankrijk gevonden. En dan ga ik me natuurlijk afvragen of het hier mijn plek wel is, want Hans zit daar ook niet voor niks. Precies hierom! Maar ik heb besloten dat ik niet wil vluchten, tenminste niet voor altijd. Ik wil me er voor leren afsluiten, manieren vinden om bij mezelf te blijven zodat ik wél kan meedraaien in de Nederlandse maatschappij. Al zal dat dan op mijn eigen manier gaan worden. Elk jaar 3 maanden de rust opzoeken bijvoorbeeld, ik noem maar iets.Want wat die vriendin waarmee ik net Skypte opmerkte is dat we hier wel perfect wonen als ik iets kunstigs wil gaan doen! En er zijn ideeen, volgens mij heb ik een idee dat nog niet eerder is uitgevoert en waarvan ik denk dat het best kan aanslaan bij een bepaald publiek. Maar dat ga ik/we allemaal uitwerken als ik terugben, daar is het nu nog te vroeg voor. En ik ik ga mijn rijbewijs halen als ik terugkom zodat Ruup me niet steeds hoeft te taxien als ik naar Frankrijk ofzo wil. Want dat ik dit vaker wil is wel duidelijk, al zal het dan wel korter worden natuurlijk.

Ik kan nog wel verder schrijven, maar ik vind het al erg lang. Misschien dat ik morgen of overmorgen nog wat schrijf omdat ik ook niet weet wanneer ik weer internet heb ik Frankrijk.

Oh, laatste nieuwtje, ik hoorde net van Hans dat Ronald ook van de Ecolonie is geschopt. Hij zat achter de meisjes aan en die voelde zich ongemakkelijk. Ze zijn bij Hans wezen navragen (ja, degene die mij de toegang daar heeft geweigerd!) en hebben besloten hem weg te sturen. Ik heb van Hans geaccepteerd dat hij Ronald zo lang heeft laten bljven, en ik heb er heel veel van geleerd, maar ik begin me toch echt af te vragen of ik het niet teveel bij mezelf heb gehouden! Nou ja, daar ben ik nog niet uit, misschien kom ik dat ooit nog, misschien ook niet, het is wel goed zo...