The day Rupert left...
6 juni 2010 - Thiëtry, Frankrijk
Dit weekend was een heel fijn weekend, relaxed, niets hoefde, alleen gedaan waar we zin in hadden. Behalve de klusjes die ik als terreinbeheerder op mij had gekregen, en dat was slakken uit de moestuinen halen en katten voeren. We hebben genoten, het was ook heerlijk weer dus dat werkt wel mee natuurlijk! We hebben gewandeld, glas in de rivier gezocht, gepraat, geluierd, beetje rond gereden. En nu is Ruup 2,5 uur geleden (om 11 uur) vertrokken en ik voel me verloren. 3 dagen waren echt veel te kort! En ik weet dat ik me morgen hier alweer helemaal thuis voel in mijn eentje, maar vandaag ben ik hier alleen, Hans is er ook niet, en ik weet niet waar ik heen kan met mijn gevoel. Het allerliefst zou ik de berg op lopen en Ruup bellen (die houd waarschijnlijk pauze in Luxemburg nu) om te vragen of hij omkeert en me op komt halen. En hoe ik ook veranderd ben hier, dit blijft ontzettend emotioneel. Ik ben er lichamelijk zelfs niet goed van, misselijk. En vooral deze keer, het was zo heerlijk samen, ik kon hem niet loslaten vanochtend...
Om afleiding te zoeken ben ik naar de buren gelopen, de Ecolonie, om Ronald daar op te zoeken. Hij stond donderdag naast mijn tent om te vragen hoe het ging en te vertellen dat hij bij de buren woont. Ik ben heel blij voor hem. Ik had beloofd hem op te komen zoeken, dus dat heb ik nu maar gedaan. Maar de eigenaren daar willen geen vrijwilligers van hier op bezoek. Ik vind het behoorlijk ver gaan maar ik heb gezegd dat ik het respecteer, wat kan ik anders? Maar ik baal er enorm van, het voelt er erg fijn en er zijn veel mensen die ik zou kunnen leren kennen. Ronald voelt zich er helemaal thuis en ik ging ook met een zwaar gevoel weer terug. De rust is hier goed, zeker weten, maar de keuze of je alleen wil zijn of niet zou het alleen zijn een stuk makkelijker maken. Verder zeggen ze daar dat hier negatieve energie hangt, ik ben het er niet mee eens, het voelt hier goed. Maar daar voelt de energie zo anders terwijl het maar 200 meter verderop is! Misschien alleen omdat daar veel mensen zijn en ik daar op het moment erg veel behoefte aan heb.
En nu weet ik gewoon niet wat ik waar ik het moet zoeken. Weer die gedachten dat ik beter mee naar huis had kunnen gaan, weer dat bandje. En ik ben me heus wel bewust van het feit dat het een bandje is, maar ik ben zo emotioneel dat ik het niet uitkrijg. Het liefst zou ik gaan slapen en me terugtrekken tot op zijn minst Hans weer thuiskomt vanavond. Ik vind die 7 uur niet te overzien!! En dan alleen eten, ik zou nu al moeten eten, ik heb vanochtend ook bijna niks op van de spanningen. Wat doe ik mezelf aan?! En ik wil wel slapen, maar niet de hele nacht wakker liggen, en helemaal Ruup niet overal om me heen ruiken in bed... Ik moet hier echt mee ophouden, ik ga me hier alleen maar slechter van voelen!! Maar wat dan? Ik wil dit niet denken, maar als ik het stop zet blijft het gevoel, de misselijkheid, de leegheid...
Ik vraag me zelfs af ok ik het wel zal posten. Waarom? Wat kunnen jullie hier nou mee? Maar ik durf niet te stoppen met schrijven, dan ben ik weer alleen...
Als eerste maak je maar niet veel zorgen, ik vind het juist enorm dapper dat je het post. En dat je het deelt.
Ergens beantwoord je zelf al waarom je je nu zo voelt, ik weet zelf ook niet zo goed wat je kan doen om af te leiden. Misschien gewoon wat klusjes verzinnen om alvast aan te beginnen? Lekker bezig blijven en af te leiden.
Ik vind het enorm gemeen en onaardig van de mensen van Ecolonie om die dingen te zeggen en zo te doen. Eigenlijk oogt dat erg onzeker. Alsof ze bang zijn dat jullie mensen komen afpakken, en dus dan maar jullie zwart maken. Ik vond de mensen daar lief doen tegen ons toen, het was rustig, maar echt niet beter dan wat ik hoor en lees van jou daar. Ze zijn er ook erg streng. En ik hoorde verhalen van vrijwilligers daar dat ze soms helemaal niet gewaardeerd werden enzo. Elke plek heeft zo zijn voor- en nadelen.
Ik hoop dat je je toch weer snel wat beter gaat voelen, voor jouw eigen rust. En je bent wat dat betreft vaak in ons gedachten, dus ik hoop dat je er door minder alleen voelt.
Wat voor iets is die Ecolonie? En waarom mag je niet bij iemand op bezoek daar? Behalve dat ik verbaasd ben dat je juist bij Ronald op bezoek wil, maar dat vind ik juist ook wel goed van je, vind ik hun houding heel vijandig overkomen. Misschien moet je een keer koffie gaan drinken in het dorp met Ronald? Leer je misschien toch nog wat over die andere plek..enne, ren die berg maar op, zonder telefoon, en geniet van de inspanning en het uitzicht! Groetjes ook aan Meisjemus!
Wat een prachtig berichtje, al vind ik het niet fijn voor je dat je weer alleen bent. Toch gun ik je dit gevoel van harte, dat klinkt raar he?
Ik wil je steeds mailen, maar ik krijg het mijn strot niet uit. Nou ja, mijn vingers eigenlijk. Misschien vandaag wel.
Vanochtend naar ons lieve tuintje wezen kijken. Wat een lief en rustig plekje in Heerhugowaard. Nog eventjes en dan zijn wij daar ook. Ik heb er zo'n zin in!
Dikke knuf van ons hierzo aan jou daarzo ;)
Tja, soms lees je van berichtjes waar je even ontroerd van raakt. Dit is er dus weer eentje. Kan me je gevoel levendig voorstellen, je geliefde weer naar huis en alweer een afscheid. Daar zou ik dus ook even ziek van worden.. Mijn tip: Leef je gevoel maar even uit: spring even in die rivier of sla een boom tot moes (bij voorkeur in Ecolonia..). Help meestal wel en bedenk, "The Day Rupert Returns is Never Far Away".
Ik zal hem vanavond vanavond wel even afmatten, wil 'ie nooit meer bij jou weg...
Ecolonia, duh... Daar heb je dus niets te zoeken. Wat een "wij en zij"verhaal zeg. Ik wist niet dat het nog bestond, weinig ecologisch lijkt me.
Overigens wel goed van je dat je toch iets met die Ronald wil afspreken, het siert je!
Tja en verder, vroeg naar bed, bandje uit en morgen weer aan de slag. Je redt het wel! ik denk aan je.
liefs Edwin
Tegen de tijd dat je dit leest ben je ws niet meer alleen, maar gewoon doorgaan met leven en dan komt het helemaal goed! Belangrijkste is dat je een fijn weekend hebt gehad :-) En dat bandje... Dat is helemaal normaal dat dat niet op twee weken oefening helemaal voor altijd wegblijft, dus ook dat komt vanzelf weer goed!
Liefs,
Jess