Het klopt!

Het is een week later en er is weer een heleboel gebeurd. Om te beginnen was Ronald hier terug donderdag, om zijn spullen te halen. Dat was heftig! Ik hoorde Hans verbaasd zijn naam zeggen toen ik in de douche stond te voegen (zie foto's), ik begreep het niet en ging luisteren. Toen hoorde ik de stem van Ronald en ik wist even niet wat ik zou doen. Er heengaan was al snel uitgesloten, ik had er totaal geen behoefte aan! Maar blijven luisteren of me opsluiten in de douche waren de opties. Ik ben blijven luisteren, en hoorde Hans Ronald vertellen dat hij niet had verwacht dat hij nog terug zou komen en hoe hij zich heeft gevoeld onder de manier waarop Ronald vertrokken is. Hans heeft hem een kwartiertje gegeven om zijn spullen opnieuw in te pakken en te vertrekken om nooit meer op het terrein terug te hoeven komen. Ik ben uiteindelijk naar boven gegaan naar een plek waar ik hem kon zien vertrekken. Dat heeft nog een tijdje geduurd want na het opnieuw inpakken ging hij het terrein wel af maar ging aan de overkant van de weg zitten bijkomen en een sigaretje roken. Uiteindelijk heb ik hem ook echt weg zien gaan. Weg... Dachten we... Tot ik gister na het boodschappen de auto weer inkwam en Hans vertelde dat hij Ronald had zien fietsen. En inderdaad, later zagen we hem ergens afslaan. Maar ook via de afslag kan je hierheen, we weten dus dat hij hier ergens in de buurt zit maar we weten niet waar. Ik dacht later misschien in een grot hier in de buurt, maar misschien is hij wel aan het werk gegaan bij Ecolonie. Dat hopen we voor hem, want we gunnen hem echt wel een plekje. Als hij hier in het bos zit vind ik dat heel erg. Ten eerste omdat het blijkbaar niet boeit om weg te gaan, hij heeft geen plek. Ten tweede omdat ik me er erg ongemakkelijk bij voel. Zo erg dat ik vannacht nauwelijks geslapen heb en ik om half 4 uit een roes schrok omdat ik droomde dan Ronald de berg afrende met de woorden: "En nu zullen jullie het eens beleven!!". Omdat ik uit een roes schrok dacht ik eerst dat het echt was, en het regende enorm hard dus ik kon het niet zo goed horen verder. Maar ik hoorde echt niks meer, ik heb oordopjes in gedaan (tegen het geluid van de regen vooral) en heb toen nog 5 uur redelijk geslapen. Zelfs als hij er niet is heeft hij nog lessen voor me. Ongelovelijk!

Verder voel ik me hier inmiddels echt op mijn plek. De ene keer voel ik me beter dan de andere keer, maar ik wil niet meer naar huis of weg. Als donderdag wel door was gegaan was het vast ook goed geweest, maar voor nu ben ik blij dat ik nu niet in Nederland zit! Met Hans voelt het ook steeds vertrouwder en vanzelfsprekender en dat is fijn. Vanina is dinsdag vertrokken voor 2 weken vakantie dus we zitten hier met zijn tweeen op het moment, dan is het wel fijn dat het goed voelt. We beginnen elkaar ook aan te voelen en soms hebben we zelfs dezelfde gedachten. Tjilp was al 2 dagen niet gezien en we vreesde het ergste, Meisjemus had het namelijk erg druk alleen de jongen te voeren. Vanochtend was ik in de keuken en hoor ik Hans roepen, hij had Tjilp gehoord! We waren enorm blij en toen bleek dat we allebei hadden besloten Meisjemus te helpen door meer eten neer te leggen.

Het verhaal mussengezinnetje is sowieso erg leuk! Hans heeft een paar jaar geleden een mus groot gebracht, Tjilp. Maar Tjilp was al een hele tijd buiten beeld, wat gewoon aangenomen was als logisch. Afgelopen jaar was daar ineens Tjilp, of een ander maar we geloven in sprookjes hebben we besloten, maar Tjilp bleef alleen. Een week na mijn komst heb ik Meisjemus voor het eerst gezien. Maar het duurde nog een week voor Tjilp haar bijna letterlijk aan Hans kwam voorstellen. Het was bizar, en misschien was het wel natuurlijk versier gedrag, maar je zou dat niet boven ons hoofd verwachten en Tjilp trok echt Hans' zijn aandacht een paar keer. Nu zijn Tjilp en Meisjemus een stelletje en ze hebben een nest jongen in het dak van de overbuurman. Tjilp is een beetje verlegen, en als de dood voor de katten op de grond. Meisjemus interesseert het allemaal niks, die hipt overal vrolijk tussendoor. En ik word ook erg blij van haar! Ze is zo tam dat ik haar gisterochtend heb moeten uitleggen dat het niet slim was zo dicht bij mijn voeten te gaan zitten omdat ik bijna op haar ging staan, aangezien de vloer bijna dezelfde kleur is! Met onkruid wieden heb ik haar verteld dat het feit wat wij de katten vertrouwen niet automatisch voor haar ook geldt. Zij zat 5 meter rechts bij me vandaan en Meis (de poes) 1 meter voor me, maar gelukkig was ze niets van plan. Meisjemus heeft al bijna tegen me aan gezeten op de bank, en vanochtend tijdens de yoga had ik mijn armen omwijd en kwam ze aangevlogen om op mijn uitgestrekte arm te komen zitten. 1 meter voor landing bedacht ze zich. Gister liet ze zich uit de boom vallen om op mijn hoofd te landen, maar we schrokken zo van elkaar dat ze afboog. Ze eet regelmatig uit mijn hand, ik heb een filmpje dat ik zal proberen te plaatsen, maar het gaat nogal traag dus misschien komt dat later. Als ik groente sta te snijden komt ze stukjes pikken. Ik vind het enorm hip, hip, hip... En Hans zijn mussengekte is voorgoed op me overgehipt!

Meisjemus is een van de redenen waarom ik me hier zo op mijn plek voel. Het is ook een gevoel, dat vanochtend heel heftig was, het klopt! Dingen die ik hier leer, me besef, inzie, meemaak lijken te kloppen. Gister weer zoiets. Hans was in de rivier bezig met een dam en ik zat erbij te kijken. Op een gegeven moment vroeg hij of ik hem even alleen kon laten omdat hij iets aan het overdenken was. Ik liep weg maar voelde me enorm onzeker worden. Uiteindelijk was ik zover dat ik dacht dat hij me naar huis wilde hebben en dat hij dat wel optijd moest zeggen zodat ik Ruup nog kon voorbereiden enzo. Toen vond ik het genoeg geweest! Hans had helemaal geen aanleiding gegeven zo te denken, en als dat al zo geweest was had ik dat vast veel eerder geweten! Ik had het me al eerder beseft van de week, maar nu was het wel heel aanwezig, dat het wel heel egocentrisch (of egoistisch, hoe dan ook...) is om te denken dat het over mij gaat als Hans zoiets zegt. Dat het hele onzeker zijn heel ego (?) is, want ik denk DUS dat het over mij gaat. Waarom zou de hele wereld het steeds over mij hebben? En dan bedoel ik natuurlijk negatief, de wereld mag het natuurlijk de hele dag over me hebben als het positief is. Toen ik later weer bij Hans ging kijken (hij had gezegt dat hij iets heel moois had gevonden, dat aanzetje had ik echt wel nodig!) legde hij uit dat het was omdat er iets in de rivier niet klopte en dat hij daar een oplossing voor aan het verzinnen was. Toch fijn dat zoiets ook vrijwel meteen bevestigd wordt! En zou gaat het de hele dag, met kleine en grotere dingen.

En dan mijn werk, ik heb al 2 weken achter elkaar 30 uur of meer gewerkt. Dat gaat dus ook erg prettig! Ik ben vooral in de tuin met onkruid aan het worstelen, planken aan het schuren voor lambicering en dus dat voegen. Allemaal erg fijn werk, vooral de afwisseling. Vandaag hadden we het over het voegwerk, het had grijs moeten zijn (stond op het pak) maar het lijkt verdacht veel op het witte dat ernaast zit. Hans wil dat niet, een beetje jammer van de 7 uur werk die erin zitten maar we wisten natuurlijk niet hoe het op zou drogen, dus ik begrijp het, vooral omdat er al een deel wel echt grijs is (dat pak voeg is weg). Ik kan dus niet door met voegen, maar hij wil wel dat ik doorga met de douche afmaken. Hij zei dat hij mij zijn afwerkwerkjes wel toevertrouwde! Ik moest het even verwerken... Hans, detail-perfectionist, zegt mij te vertrouwen met zijn afwerkwerkjes? Nu ik het opschrijf geloof ik het eigenlijk nog niet!! Ik heb hem gezegd dat ik het enorm waardeer dat hij dat vertrouwt en hij zei dat hij het ook niet zomaar uit handen gaf. Waarop ik weer zei dat ik dat wist want hij is enorm precies op de dingen die hij wil... Pffff, ik geloof het gewoon nogsteeds niet! Nu mag ik de douche (zijn mooiste bouwwerk tot nu toe in het huis) dus verder af gaan afwerken met leemschilderen enzo. En als er weer voegsel is weer voegen. Weet je, dit is nogal wat als je bedenkt dat ik eigenlijk nooit echt gewaardeerd ben om wat ik deed in het werk dat ik deed. Ik wist wel dat het goed was wat ik deed, maar blijkbaar waren er altijd wel dingen die belangrijker maakte mij eruit te schoppen dan me te vertellen dat het werk gewaardeerd werd terwijl iets aan mijn gedrag niet klopte (de zin loopt niet helemaal lekker maar ik kom er niet uit waar het in zit).

Goed, ik zie dat ik alweer een lekker stukje geschreven heb, en dat terwijl ik niet wist wat ik zou gaan typen. Dat heb ik ook met mails de laatste tijd... Ik hoop dat het niet afschrok, en als dat wel zo was zal ik het nooit weten want dan lees je dit nooit. Ik heb nog veel meer te typen, maar dat komt, of niet... Jullie hebben nu in iedergeval weer een beeld van hoe het hier met me gaat, als je tenminste tot hier bent gekomen. Ik ga koken, dwz het eten van eergister opbakken... En nog wat foto's en een filmpje proberen up te loaden.